قلبی که ندارد سپری پیش تهاجم

.

پژواکِ سئوالت ، من و دیوار و تصادم :
" موسا تو بگو  کو؟... تَ ؟... تقی... تَق... تَ ... تَقا... تُم ؟! "

از هر غزل آوای تو پیچید به هر سو 
" کو؟ کو؟ "  شده سی لحن به ادراک وُ تفاهم

رسمی ست به دنبالِ "تقی" بهرِ جوابت
بال و پرِ خونین به آئینِ تراجم !

آنقدر از اوصاف کلیمانه سرودی
شد در تو تقی ، طور وَ موسا به تزاحم

حالا چه روان است غزل های تَمجمُج
از حنجر هر قمری به هر بحر وُ تراکم

یک مکث ، تپش ، سکته ، تپش ، زخم وَ لخته
شکلی متناوب زده رسمی به تلاطم

پیداست نمودارِ تپش های دلی که
عشق از نوسان ها وُ تبَش یافت تداوم

آماج شد از مـِهر به پیکارِ شیاطین
قلبی که ندارد سپری پیشِ تهاجم

تنها دلِ زیبای خداوند چنین است :
هم محکمه ، هم حاکم وُ هم حُکمِ تحاکم

* * *
ای دوست ! مزن نعره وُ جامه مدران ... آه
مانند نسیم آ به تکلّم ، به تلازم

بر پیرهنِ کاغذی ات نقشِ دلِ ما ست
سخت است روان گشتنم از چشمِ تراخم !!

.

.
آسیه خوئی ـ 1394/1/10 

.

.